Cumartesi

sen ve ben değildik biz

ben de senin kadar tanıyorum işte, ne eksik ne fazla.. beni farklı kılan birşey yok sadece baktığın yerdeyim hepi topu bu. 

şöyleki,
Paris gündüzleri heyecan verici ama masum
kitabın ucundan, satırın dibinden merhaba diyen bir dost
gülümseyen bir çift mavi göz.. hangisinin daha güzel olduğunu kestiremediğim


bu sessizlik, dağınık bir oda gibi şimdilerde
sensizlikse yerini pişmanlığa, hatalara, yenilmişliğe dipsiz boşluklara bırakıyor. Tükürüyorum içine böylesi sonların, kıskanıyorum sokakları 'öyle boş öyle sakin öyle kalabalık

sen ve ben değildik biz

kim bilir belki çok-çok başka evrende başka bir dünya..