şu aralar çok sıklıkla telaffuz ettiğim bişi artık, sınırdayız gerçekten insanlığı terk ettiğimiz nokta belki de son çırpınışları. Memleketimin asil kanlı vatandaşı onlarca yıl yanıbaşındaki mazlum halkı teğet geçti, bunu anlamasamda belirli ölçüde kanıksadım mecburdum. Zaman herşeyi çözer umuduyla bekledim-bekledik değişen iyileşen yaraları gördükçe mutlandım-umutlandık.
Gün geçmiyor ki yeni bir yara almasın insanoğlu, yeni bombalar, yeni katliamlar, yeni.. yine ölümler. Bir zamanlar "ama" larım vardı, herşeyin iyiye güzele yol aldığına dair, bu sabah bir kez daha vuruldum bir kez daha kan kaybettiğimin fakına vardım. Hiç bir söz tarif edemez bugünü tıpkı dünü edemediği gibi. Evet belki bir çok insan utandı bu gün, sızladı hatta ama işte ama .. insan olduğunu en az onun kadar herkesin yaşama hakkı olduğunu idrak edemeyen asla bunu hissedemeyecek olan orospu çocukları da vardı. Sadece "Türk" bayrağına yapılmış bir saldırı gibi konuya açıklık getirmeye çalışan piç kuruları. Sizi de tanıyoruz, bitmek bilmeyen zehrinizi sıçıyorsunuz havaya suya, bıkmadan usanmadan inatla ilerliyorsunuz aydınlığı yırtarcasına ama yine ama diyorum, alışmadık size alışmayacağızda. İşte bu noktada sikiyorum böyle memleketin gelmişini geçmişini..
ama..
1 yorum:
Etme
Yorum Gönder